[sbu_post_image]
اگر در خانواده یک فرد، ناقل هپاتیت وجود داشته باشد، امکان انتقال بیماری به سایر افراد خانواده وجود دارد، ولی این امر نیاز به تماس مداوم و طولانی دارد و نحوه ی انتقال از طریق ورود خون فرد ناقل به مخاط و یا خون فرد سالم است. مثلاً با عطسه کردن و وارد شدن ذرات دهان فرد آلوده به چشمان افراد سالم می تواند سبب انتقال هپاتیت B شود و به همین دلیل هنگام عطسه کردن باید مقابل دهان با دستمال پوشانده شود. باید توجه داشت که به خاطر انتقال عفونت در دوران نوزادی امکان ابتلای خواهران و برادران از مادر آلوده و به همین دلیل پیشنهاد می شود اعضای خانواده فرد آلوده (مادر، پدر، خواهر و برادران) بررسی شوند.
در بیشتر کشورهای آسیایی، آفریقایی، و خاورمیانه و ازجمله ایران، عفونت در دوران نوزادی از طریق مادران ناقل هپاتیت و آلوده به فرزندانشان منتقل می شود ولی با وجود تحقیقات فراوان هنوز در تعدادی از بیماران امکان به دست آوردن تاریخچه ی مشخص عفونت وجود ندارد. از علل مهم انتقال ویروس هپاتیت بی در کشورهای غربی بی بند و باری جنسی و اعتیاد به مواد مخدر تزریقی است. از علل دیگر انتقال ویروس در همه ی کشورها، مراجعه به دندانپزشک تجربی و انجام اعمال جراحی کوچک است. انتقال این بیماری متعاقب استفاده از وسایل غیر استریل دندانپزشکی، سوراخ کردن غیر بهداشتی گوش، تزریقات غیر بهداشتی زیر جلدی، طب سوزنی و خالکوبی روی می دهد. حشراتی که خون می مکند (از قبیل پشه یا ساس های رختخواب) به خصوص در مناطق گرمسیری عوامل مهم انتقال عفونت هستند، ولی شاهدی دال بر تکثیر ویروس در بدن این حشرات وجود ندارد. سوراخ کردن پوست با یک سوزن به منظور خالکوبی یکی از راه های شناخته شده ی انتقال هپاتیت می بشاد. این امر در مورد آقایان که بدن خود را خالکوبی می کنند و یا خانم ها که ابروی خود را تاتو می کنند، صادق است.
خوشبختانه تماس عادی روزانه نظیر دست دادن، در یک اتاق کار کردن، معاشرت با دوستان و همکلاسی های مدرسه خطر انتقال بیماری را به دنبال ندارد و جای نگرانی نیست، فقط رعایت نکات بهداشتی برای افراد ناقل هپاتیت کافی است.
فهرست مطالب
ناقل ویروس هپاتیت
این ویروس می تواند برای سال ها به صورت نهفته در بدن باقی مانده و فرد در واقع به عنوان ناقل هپاتیت شناخته شود. ناقل بیماری به کسانی گفته می شود که ویروس هپاتیت بی در خونشان بیش از 6 ماه وجود داشته باشد، حال عمومی خوبی داشته و در بررسی آزمایشگاهی اختلال در کار کبد آنان مشاهده نشود. در چنین شرایطی ویروس به صورت مسالمت آمیز در داخل بدن وجود دارد ولی به کبد آسیبی نمی رساند. عفونت ناشی از ویروس هپاتیت بی یکی از بیماری های بزرگ نسل بشر است که به طور گسترده ای در همه جای دنیا منتشر شده است. حدود 90 درصد از ناقلین در جهان سوم و بیش از 75 درصد آنها در آسیا زندگی می کنند. محققین جهان را از نظر درصد انسان های آلوده به ویوس این بیماری (ناقل هپاتیت) به سه دسته تقسیم کرده اند:
1) مناطقی با آلودگی کم که میزان ناقلین هپاتیت آن کمتر از دو درصد است و شامل آمریکای شمالی، اروپای غربی، استرالیا و … می باشد.
2) مناطقی با آلودگی متوسط که میزان ناقل بیماری آن بین 2 تا 5 درصد است و شامل اروپای جنوبی، اروپای شرقی و خاورمیانه است. در ایران تعداد ناقلین هپاتیت 3 درصد جمعیت گزارش شده است.
3) مناطقی با آلودگی زیاد که میزان ناقلین آن 5 تا 20 درصد است و شامل آفریقا، آسیای شرقی، آسیای جنوبی و قسمت هایی از خاورمیانه می شود.
علایم و نشانه ها
در اغلب موارد عفونت از مادران ناقل به نوزادان منتقل می شود و تا سال ها علامتی دیده نمی شود. در برخی موارد نیز به دنبال هپاتیت حاد ویروسی، فرد ناقل می شود. در این افراد به دنبال علایم هپاتیت از جمله بی اشتهایی، ضعف، بی حالی، پر رنگی ادرار و زردی، نظام ایمنی بدن نمی تواند HBsAg را منفی نماید و بعد از شش ماه با وجود بهبودی ظاهری، ناقل هپاتیت باقی می ماند. گاهی برخی از ناقلین از ترش کردن، سوزش سردل، و احساس سنگینی در سمت راست شکم و بی اشتهایی شاکی هستند. این علایم ارتباطی به این بیماری ندارد. همانطور که قبلاً گفته شد عامل ویروس این بیماری در خون و همه ترشحات بدن (مانند بزاق، عرق و…) افراد ناقل ویروس این بیماری وجود دارد و تماس با خون افراد ناقل هپاتیت می تواند فرد سالم را نیز مبتلا نماید. البته این ویروس تا به حال در مدفوع یافت نشده است. تنها مخزن این ویروس انسان است و انتقال آن از افراد آلوده به سالم می باشد. بهترین راه پیشگیری از ابتلا به هپاتیت بی، شناخت راه های انتقال آن است.
خواننده گرامی، پیشنهاد می شود مطلب ” راه های انتقال ویروس هپاتیت ” را جهت کسب اطلاعات بیشتر در زمینه ویروس هپاتیت بی مطالعه فرمایید.
منبع: کتاب هپاتیت بی