عامل ایجاد هپاتیت ویروسی D، ذره (particle) هیبرید 36 نانومیکرونی (عامل دلتا)ی همراه با غشای HBsAg است. بیماری تنها در افراد مبتلا به نوع B و به صورت همراه با آن ایجاد می شود. تکثیر ویروس این بیماری D (HDV) متکی به تکثیر HBV است و به طور مستقل قابل تکثیر نیست. بیماری هپاتیت D معمولاً به فرم مزمن تبدیل می شود. ویروس نوع D در تمام دنیا یافت می شود و در حوزه ی مدیترانه، خاورمیانه و قسمت هایی از آمریکای شمالی، بومی (اندمیک) است.
فهرست مطالب
علایم
دوره کمون هپاتیت D مانند نوع B است و علایم عمومی این بیماری مانند خستگی، درد شکم و زردی وجود دارند. هپاتیت D ممکن است به صورت عفونت اضافی در افراد مبتلا به عفونت مزمن HBV ایجاد شود. عفونت توام HBV – HDV به صورت بیماری حاد و شدیدتر و با احتمال خطر بالاتر (2 تا 20 درصدی) ایجاد نارسایی حاد کبد در مقایسه با آلودگی صِرف با HBV روی می دهد. معمولاً حاملان مزمن HBV که HDV را اکتساب می کنند دچار عفونت HDV مزمن می شود. تصور می شود پیشرفت به سمت سیروز در عفونت های مزمن HDV / HBV شایع تر است. بیماری در اثر ورود خون فرد آلوده به بدن فرد غیر ایمن ایجاد می شود. تماس جنسی محافظت نشده، استفاده از سرنگ مشترک تماس های شغلی، موجب انتقال ویروس می شوند. HDV همچنین با شیوع کمتر، در هنگام تولد، از مادر آلوده به نوزاد انتقال می یابد. معتادان تزریقی، مردان همجنس باز، افرادی که همودیالیز می شوند و حاملان مزمن HBV در خطر ابتلا قرار دارند. به دلیل استفاده عمومی از واکسن هپاتیت B در نوزدان امریکا، نوع D این بیماری در کودکان این کشور نادر است.
تشخیص
هپاتیت D با یافتن ویروس یا آنتی ژن HDV در سرم یا کبد بیمار و تعیین anti-HDV از نوع IgM یا IgG تشخیص داده می شود.
درمان هپاتیت D
برای پیشگیری از هپاتیت D، واکسیناسیون بر ضد ویروس B و تزریق ایمیون گلبولین یا واکسن نوع B در زمان قبل یا بعد از تماس با ویروس B به منظور پیشگیری از عفونت با آن ضرورت دارد. آموزش به منظور کاهش رفتارهای خطرناک در افراد مبتلا به عفونت مزمن HBV به پیشگیری از بروز هپاتیت D کمک می کند.
در درمان هپاتیت D عفونت HDV حاد، درمان حمایتی (شامل استراحت و رژیم غذایی سالم) و در عفونت HDV مزمن مصرف اینترفرون- آلفا و پیوند کبد ضرورت دارد.
خواننده گرامی، پیشنهاد می شود مطلب ” علایم و نشانه های هپاتیت ” را جهت کسب اطلاعات بیشتر در زمینه هپاتیت مطالعه فرمایید.
منبع: کتاب راهنمای پزشکی خانواده – بیماری های کبد و مجاری صفراوی