[sbu_post_image]
اکثر بیماران مبتلا به هپاتیت ویروسی علامتی ندارند و بیماری آنها با انجام آزمایش روتین مشخص می شود. در تعداد کمی به دنبال تماس با ویروس علایم هپاتیت حاد مانند بی اشتهایی، خستگی مفرط، کوفتگی، استفراغ، درد شکم، تیره شدن ادرار، کمرنگ شدن مدفوع و زردی پوست عارض می شوند. علایم هپاتیت در تشخیص آن معمولاً روزها و هفته ها طول می کشد. در موارد پیشرفته بیماری و جایگزینی سلول های سالم با سلول های مرده و تشکیل فیبروز (جوشگاه) در کبد و اختلال در خون رسانی به آن، امکان آب آوردن شکم (آسیت) و ورم پاها وجود دارد. بیمار عزیز به جای انکار بیماری، با آن مقابله کنید.
تشخیص هپاتیت سی
راه تشخیص این بیماری انجام آزمایش آنتی بادی ضد ویروس به روش الیزا است. در فردی که این آزمون مثبت است باید با استفاده از آزمایش دقیقتر «ریبا» یا (بلات) وجود بیماری را اثبات کرد. به هر حال تا آن زمان نباید فرد را، بیمار مبتلا به هپاتیت سی دانست. آنچه آزمایشات را معنی دار می کند، حال عمومی فرد، سوابق قبلی، وضعیت کبد در آزمایشات، سونوگرافی کبد و چند آزمایش دیگر در مورد فعالیت ویروس در بدن است. باید توجه داشت که ویروس هپاتیت سی به صورت مرموزانه به تخریب سلول های کبدی می پردازد. بیماری به صورت تدریجی به سمت مزمن شدن پیشرفت می کند. بیماری حالت نوسانی داشته و سطح ویروس و فعالیت بیماری به صورت گذرا تغییر می کند. اکثر این بیماران علامتی ندارند و تعداد کمی از آنان احساس خستگی، تب خفیف، شکم درد و یا تغییر در رنگ ادرار را بیان می نمایند، که این علایم نیز در آنها متغیر می باشد. پس از تشخیص هپاتیت سی باید به سؤالات زیر پاسخ داده شود:
آیا فرد مبتلا دچار ضایعه ی کبدی می باشد؟ شدت ضایعه ی کبدی چه میزان است؟ آیا ضایعه کبدی نیاز به درمان دارد؟ چگونه می توان کبد را از آسیب بیشتر محافظت کرد؟
برای پاسخ دادن به سؤالات فوق باید بررسی لازم از نظر آزمون های عملکرد کبد مثل آنزیم های کبدی (ALT, AST)، بیلی روبین، آلبومین، فرمول شمارش خون و آزمایش پی-سی- آر انجام شود (ترجیحاً آزمایش پی سی آر شمارشی). اندازه گیری آنزیم های کبدی می توانند نشانه ی نسبتاً دقیقی از وضعیت بیماری در کبد باشد. افزایش سطح خونی این آنزیم ها دال بر وجود التهاب در کبد است. البته در تعداد معدودی از بیماران با وجود طبیعی بودن آزمون های بیوشیمی مثل آنزیم ها بررسی بافت شناسی کبد (با استفاده از نمونه برداری) ضایعاتی نشان داده می شود. انجام آزمون پی سی آر، جهت تعیین میزان فعالیت ویروس در همه بیماران ضروری است و در صورت امکان نوع ژنوتیپ ویروس هپاتیت نیز باید مشخص شود. در حال حاضر 6 نوع ژنوتیپ هپاتیت سی شناسایی شده اند. ژنوتیپ های نوع 2 و 3 با شدت کمتری همراه بوده و مدت درمان نیز کوتاه تر است و ژنوتیپ های نوع 1 و 4 با شدت بیشتری همراه بوده و مدت درمان نیز طولانی تر است. وقتی خبر ابتلا به هپاتیت ویروسی سی به فرد داده می شود، در تشخیص فرد ابتدا احساس ناخوشی به او دست می دهد و می پرسد که چگونه بهاین بیماری مبتلا شده است و این که چه سرانجامی خواهد داشت. بهتر آن است که با پزشک متخصص تشخیص هپاتیت مشورت شود. در اکثر مبتلایان، بیماری به صورت آهسته پیشرفته کرده و تنها 20 تا 30 درصد آنان دچار سیروز (یا تنبلی کبد) می شوند که این حالت نیز حدود 20 تا 30 سال طول می کشد. در حال حاضر درمانی های نسبتاً خوبی جهت این بیماران هپاتیت وجود دارد و داروهای جدید نیز به زودی به بازار می آیند.
خواننده گرامی، پیشنهاد می شود مطلب ” درمان هپاتیت ” را جهت کسب اطلاعات بیشتر در زمینه تشخیص هپاتیت مطالعه فرمایید.
منبع: کتاب هپاتیت سی