[sbu_post_image]
امکان منفی شدن هپاتیت ویروسی حاد «بی» (HBsAg) در ناقلین وجود دارد اما این احتمال کم است. طبق بررسی های انجام شده در مدت 10 سال از هر 100 نفر تنها 5 نفر منفی می شوند. بهتر است ناقلین هپاتیت حاد بی به صورت دوره ای هر 6 ماه از نظر عملکرد کبد بررسی شوند تا در صورت تبدیل شدن هپاتیت حاد آنها به فرم این بیماری ، تشخیص و درمان سریع تر صورت گیرد و از تخریب بیشتر کبد جلوگیری شود.
توجه:
اگر با هپاتیت ویروسی مزمن تمایل به بارداری دارید، نوزاد شما هنگام زایمان، علاوه بر واکسن نیاز به ایمونوگلوبولین اختصاصی (HBIG) نیز دارد.
فهرست مطالب
هپاتیت مزمن و سیروز در ناقلین هپاتیت
به دنبال ابتلاء به این بیماری ممکن است برای سال ها ویروس هپاتیت بی به صورت نهفته در بدن باقی بماند. درتعدادی از این افراد ممکن است ویروس فعال شده و سبب التهاب کبد گردد. در این جریان آنزیم های کبدی (ALT, AST) در خون افزایش یافته و علایم و شواهد بالینی و آزمایشگاهی دال بر وجود التهاب در کبد ظهور می یابند. طبق مطالعات انجام شده در ایران از میان دو میلیون ناقل هپاتیت بی حدود 10 درصد یعنی 200 هزار نفر دچار مشکل کبدی شده و ویروس هپاتیت بی در کبد آنها تکثیر پیدا می کند و موجب التهاب می شود. این افراد نیاز به تشخیص شدت التهاب در کبد و فعالیت ویروس در خون و احیاناً درمان دارند.
سیروز یا تنبلی کبد بیماری پیشرونده ی کبدی است که با التهاب و تشکیل بافت جوشگاهی در کبد مشخص می شود. عده ی کمی از ناقلین هپاتیت بی به این مرحله از بیماری مبتلا می شوند. جهت تشخیص این شرایط به ناقلین توصیه می شود ضمن مراجعه دوره ای و انجام آزمایشات لازم، به پزشک این امکان را بدهند تا به نقش تخریبی ویروس در کبد پی برده و اقدامات پیشگیرانه ای جهت جلوگیری از بروز عارضه سیروز به عمل آورد. امکان تبدیل حالت ناقل هپاتیت بی به ویروسی مزمن در طی سال ها وجود دارد و به همین دلیل پیگیری صحیح ناقلین هپاتیت بی ضروری است.
درمان هپاتیت بی
امروزه داروهای ضد ویروسی متعددی برای درمان هپاتیت ویروسی مزمن مورد استفاده قرار می گیرد، که مصرف آنها سبب بهبودی کامل این بیماری و در برخی موارد پیشگیری از عوارض ناتوان کننده بیماری می گردد. اینترفرون پروتئینی است که توسط سلول های مختلف در بدن در پاسخ به عفونت تولید می شود.
سه نوع اینترفرون وجود دارد: آلفا، بتا، و گاما که همگی پروتئین هستند. اینترفرون ها اثرات ضدویروسی داشته و سبب تحریک سیستم دفاعی بدن می شوند. به نظر می رسد که بدن بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن نوع بی نمی توانند مقادیر کافی اینترفرون ترشح نمایند و در واقع بدن آنها دچار کمبود این ماده است. تجویز اینترفرون در بیماران هپاتیت ویروسی مزمن جهت رفع این نقیصه صورت می گیرد. اینترفرون در این بیماران سبب از بین رفتن HBV DNA (ماده ژنتیکی ویروس) و تبدیل HBeAg به HBeAb (کاهش تکثیر ویروس) و طبیعی شدن آنزیم های کبدی می شود.
اینترفرون نوع آلفا به دو صورت «دو-آ» (2A) و «دو-ب» (2B) وجود دارد که از هر دو در درمان بیماری هپاتیت ویروسی مزمن استفاده می شود. با مصرف آلفا اینترفرون بدن در مقابله با عفونت تقویت شده و تکثیر ویروس در بدن کاهش می یابد. با مصرف این دارو، برخی از رده های گلبول های سفید تقویت شده و گلبول های سفید، سلول های آلوده به ویروس را سریع تر شناسایی و به آنها حمله کرده و از بین می برند. کاربرد آلفا- اینترفرون در درمان هپاتیت ویروسی مزمن جنبه ی تحقیقاتی ندارد و کلیه ی محافل معتبر پزشکی دنیا آن را به عنوان یک داروی مفید تشخیص داده اند.
خواننده گرامی، پیشنهاد می شود مطلب ” داروی اینترفرون برای درمان هپاتیت ” را جهت کسب اطلاعات بیشتر در زمینه هپاتیت مزمن مطالعه فرمایید.
منبع: کتاب هپاتیت بی